Rodzaje emalii wypalanych w piecu

Kiedy widzisz termin emalia używany w odniesieniu do szlachetnej biżuterii, najczęściej opisuje on emalię na gorąco – starożytną technikę dekoracyjną, która wykorzystuje emalię szklistą do „kolorowania” obszarów klejnotu poprzez stapianie go z metalem i wypalanie na bardzo wysokim poziomie. temperatury. Technika ta, znana również jako emalia grand feu, sięga XIII wieku p.n.e., epoki, w której w mykeńskim grobowcu na Cyprze odkryto kolekcję sześciu pierścieni, ozdobionych szklistymi kolorowymi warstwami stopionymi ze złotem.

Ze względu na swoją słynną podstępność nakładanie gorącej emalii od dawna uważane jest za formę sztuki. Proces ten jest czasochłonny i polega na przesianiu na sucho bardzo drobnego proszku szklanego – połączonego z tlenkami metali, które nadają kolor – na powierzchnię lub zapakowaniu na mokro emalii w kanały w metalu. Po nałożeniu proszek podgrzewa się do momentu, aż zmięknie i rozpłynie się.

Po ochłodzeniu zamienia się w stałą, szklistą masę, którą można wielokrotnie nakładać i wypalać w piecu, aby uzyskać głębię koloru i magiczną przezroczystość, które są charakterystyczne dla tej techniki. Jest to proces wysoce techniczny, wymagający zarówno naukowego zrozumienia temperatur topnienia w piecu, jak i wrażliwości na materiał, którą można nabyć jedynie w praktyce. Aby zostać mistrzem, potrzeba lat szkolenia i wielkich umiejętności.

Temperatury w piecu mogą sięgać od 750 do 850 stopni Celsjusza lub więcej, a dokładna temperatura zależy od koloru. Na przykład kolor czerwony jest jednym z najtrudniejszych do osiągnięcia ze względu na jego nieprzewidywalność podczas wypalania. Po części sztuka, po części nauka. Istnieje wiele czynników, które mogą prowadzić do sukcesu lub porażki, w tym grubość proszku szklanego, temperatura wypalania i czas przebywania w piecu.

Emalię szklistą można zastosować do uzyskania nieprzezroczystego wykończenia, takiego jak emalia na zimno (patrz poniżej), a także do efektów półprzezroczystych lub przezroczystych, a można ją nakładać przy użyciu wielu technik artystycznych. Należą do nich klasyczna malowana emalia; cloisonné, które polega na przylutowaniu delikatnych metalowych pasków do metalowej powierzchni w celu utworzenia wzoru i wypełnieniu przestrzeni emalią; plique-à-jour, w którym szkliwo nakłada się na komórki bez podkładu, tak aby światło przez nie prześwitywało; i gilosz, szczególnie pracochłonna metoda nakładania półprzezroczystych warstw emalii na skomplikowany, grawerowany maszynowo wzór.